از آخرین یادداشتی که گذشتم زمان خیلی زیادی می‌گذره. فکر که می‌کنم می‌بینم چقدر از اون موقع عوض شدم. جالب هست که هر وقت تو خودم تغییری حس می‌کنم، میام به وبلاگم سر می‌زنم! افکار و عقایدم خیلی نسبت به قبل تغییر کرده.
اینجا خیلی خلوت شده. اما یه مطلبی تو Facebook نوشته بودم که اینجا هم می‌ذارمش. شاید کسی خوند و نظر مفیدی داد.
"امروز با Hadi به یه مدرسه تو یکی از روستاهای گنبد رفتیم. تو یکی از کلاس‌هاشون با بچه‌ها حرف زدیم. ازشون خواستیم آرزوهاشون رو بگن. اغلب پسرها گفتن می‌خوان فوتبالیست و دخترها می‌گفتن دوست دارن دکتر، مهندس، معلم، پرستار و … بشن. امیدوارم به آرزوهاشون برسن؛ اما با امکانات کمی که دارن، مسیر رسیدن به آرزوهاشون خیلی آسون نیست. چیکار میشه کرد که بچه‌های همچین مدارسی رو کمک کنیم تا به آرزوها و هدف‌های زندگی‌شون برسن؟"
b nazare man bayad neshon dad beheshon k in arezoha faghat arezo nistan va mishe va bode hamchin kasaii k ba emkanate kam alan khili moafagh hastan. ye chanta adame moafagh pida konid k ghablan khili zahmato talash kardan va gheire momkenharo momken kardan
bayad kari konid k tak take oun bacheha oumidvar beshan va dar dars khondan sabet ghadam.
in ye komak v nazar bod faghat baraye bachahaye rostaii che bad che khob.
.
ممنونم
آره باید کاری کرد که اعتماد به نفس داشته باشن و همیشه به هدف‌هاشون فکر کنند
salam mamnonam k b khastam tavajoh kardin.
agar bazam ideye monasebi b zehnam khtor kard pishnahad midam.ba arezoye moafaghiat dar weblag jadideton va varaghhaye jadid zendigiton
اتفاقا بچه هایی که امکانات مناسبی ندارن همیشه بیشتر تلاش میکنن و اکثرا هم به خواسته هاشون میرسن.همین که معلم های با سوادی داشته باشن بهترین کمکه...
دور از جون خودم
پستت مال خیلی وقت بود.ولی اومدم بگم چرا انقد تنبل شدییی
سلام.یعنی از سال ۹۴ دیگه هیچ تغییری حس نکردی که بیای یه سر به وبلاگت بزنی؟
خودم یه ۱۰۰ باری اومدم برگردم نشد.ولی الان فکر کنم دیگه برگشتم